Arnarlax heldur á þessu ári upp á tíu ára afmæli sitt. Eitt það athyglisverðasta í sögu félagsins er að það hefur aldrei frá stofnun greitt tekjuskatt á Íslandi. Ekki í eitt einasta skipti. Ár eftir ár er félagið rekið með tapi. Í fyrra nam tapið 2,2 milljörðum króna, eins og kemur fram í þessari frétt Viðskiptablaðsins, árið 2017 var tapið 405 milljónir og 2016 var það 1,9 milljarður króna.
Samtals hefur félagið því tapað hátt í fimm milljörðum króna undanfarin þrjú rekstrarár.
Talsmenn sjókvíaeldisfyrirtækjanna hér á landi hafa verið duglegir við að ræða útflutningsverðmæti afurðanna. Þeir hafa hins vegar ekki viljað ræða hina hliðina, hvað það kostar að búa til þessar útflutningstekjur og hversu mikið verður eftir á Íslandi þegar upp er staðið.
Þannig hafa þeir ekki nefnt einu orði þetta hrikalega tap sem er af þessum rekstri ár eftir ár. Hvernig getur þetta gengið?
Í því samhengi er forvitnilegt að skoða eignarhald sjókvíaeldisfyrirtækjanna sem eru með starfsemi á Íslandi. Eigendur þeirra eru að langstærstum hluta norsk félög og önnur félög utan íslenskrar skattalögsögu. Þessi félög hafa í hendi sér að selja dótturfélögum sínum á Íslandi fóður, búnað og ýmsa sérfræðiþjónustu dýrum dómum, auk þess sem þau veita félögunum hér ýmsa lánafyrirgreiðslu.
Þessi fjármunir fara allir úr landi.
Annað forvitnilegt sem má lesa út úr ársreikningi Arnarlax er að launagreiðslur og launatengd gjöld lækkuðu um 200 milljónir króna frá 2017 til 2018. Samt fjölgaði störfum hjá félaginu. Af þessu er erfitt að draga aðra ályktun en að hæstlaunuðu störfin séu að færast frá Íslandi.
Hvað verður þá eftir á Íslandi? Ekki háar fjárhæðir, það er víst. Það eina sem þessi félög skilja eftir í miklu magni er mengunin og úrgangurinn sem þau láta streyma beint úr sjókvíunum í firðina okkar.
